In 2017 ontdekte we in blijde verwachting te zijn van ons 1e kindje. Boven verwachting ging dit heel snel, om ons heen was dit namelijk niet vanzelfsprekend.
En dan. Positive test, we worden ouders, we krijgen een kind. ‘Als alles goed gaat’. Dat was een gedachte die heel sterk aanwezig was in mijn hoofd. Zo sterk dat ik de 1e 20 weken mijzelf beschermt heb voor het wondertje dat toen al leefde en groeide in mijn buik. Ik was sowieso een kei om alles in het hoofd te houden, gevoel uit te zetten. Dat was een van mijn strategieën geworden om mezelf te beschermen.
Bij de 20 weken echo brak ik. Dan zie je dat kleine hummeltje met alles erop en eraan, alles helemaal in orde. Toen ging ik me pas voorbereiden. Naam, kamertje, geboorteplan, vluchttas, kleding, luiers etc. Met 37 weken hoorde ik dat bekende hun kindje waren verloren met 38 weken. Je snapt wel dat er stress ontstond. Ik vloog mijn hoofd in en voelde niet meer, ook de baby niet. Drie dagen in en uit het ziekenhuis om alles te checken. Alles was goed, no worries. Oké, als de dokters dat zeggen zal dat wel kloppen en ik kon mezelf weer toestaan te voelen.
Op 7 januari 2018 mochten we onze dochter ontmoeten. We zijn papa en mama geworden.
En nu?
De eerste week verliep moeizaam. Kraamzorg werd verlengd. Als mensen vroegen hoe het ging en hoe ik mij voelde bleef ik ze vertellen dat alles prima ging. Maar eigenlijk was dat niet zo. Ik had echter de overtuiging dat je na de komst van je baby op een roze wolk hoort te zitten, iedereen zit op die roze wolk. Toch?
Dat het niet goed ging met mezelf liet ik vooral aan niemand zien. Ik zat vol overtuigingen over mezelf, over het moederschap. Veelal gedreven door wat anderen zeiden (de maatschappij), patronen uit eigen opvoeding en het leven zelf natuurlijk met alle life-events (zowel de goede als niet goede).
Zonder te erkennen hoe het echt met me ging, bleef ik doorgaan. Ik vond dat ik als moeder elk moment er moest zijn voor onze dochter. Wij, ik, had per slot van rekening gekozen voor een kindje dus ik moest er ook zijn. Ondertussen liep mijn werk als ambulant begeleider in de GGZ door en had ik een scholing af te ronden, coaching met hulp van paarden. Een scholing die lekker zat te prikken op mijn gevoelige snaren (want dat kunnen de paarden heel goed!) en nog probeerde ik vooral niet te erkennen hoe het echt met me ging.
Ik ging mezelf voorbij, big time. Inmiddels bijna een jaar verder. Ik knapte. Het was klaar. Het ging niet meer. Huilend in de wachtkamer van de dokter. Heel duidelijk heeft het geen naam gekregen maar de termen (postnatale) depressie en parentale burn-out zijn gevallen.
Klaar met het masker opzetten, ben ik met mezelf aan de slag gegaan. Ik heb mijn opleider gebeld. Ik wilde graag een coachtraject volgen met hulp van de paarden. Ingezoomd op wie ik ben, wie ik wil zijn als individu. Ingezoomd op hoe ik mijn leven wil leven. Mijn plaats gaan innemen in mijn familiesysteem en in de maatschappij, ingezoomd op wie ik als moeder wil zijn en hoe ik wil dat mijn kinder(en) mij herinneren.
Met 3 sessies zo veel inzichten en duidelijkheid gekregen van de paarden en ook gelijk mogen oefenen met nieuw gedrag waar je meteen feedback op terug krijgt. Dat is de power die paarden hebben. Zonder vooroordeel en met heel veel liefde.
Ik heb na mijn eigen ervaringen ervoor gekozen om mezelf nog meer te verdiepen in het coachvak, met de paarden als mijn collega’s. Daarmee in 2022 de post-hbo opleiding met succes afgerond tot paard- en lifecoach. Deze opleiding en alle ervaringen, inzichten de voorbije 5 jaar (want zo oud is onze oudste dochter. Stop de tijd! Gaat veel te snel!) hebben ervoor gezorgd dat ik steeds korter tot mijn kern ben gekomen en Mimoze is ontstaan. Een plek die staat voor veerkracht en kwetsbaarheid, voor warmte en groei, voor kracht en beweging. Voor onze IK, die enorm belangrijk is!
Het begint bij het innemen van je plek in je eigen familiesysteem. Middels een opstelling ga je hiermee aan de slag. Daarnaast is het goed om in te zoomen op je eigen overtuigingen en regels. Welke zijn echt van jou en welke van je ouders of je omgeving. En zo gaan we naar wie jij bent, wie jij wilt zijn en hoe jij herinnerd wil worden 💛