Daar lig ik dan, op het gras in een ligstoel met mijn hond aan m’n zijde, het boek van Susan Smit ‘De wijsheid van de heks’ te lezen.
Een boek dat mij raakt, die mij pakt, waar ik enorm veel herkenning uit haal en geïnspireerd door raak. Op een gegeven moment schrijft ze over de emotie schuld. Ik word meteen in mijn gedachten geslingerd. Schuld is een emotie die dit jaar (2024) meermaals mijn pad heeft gekruist. Ik dacht terug aan een vraag die ik begin januari kreeg, later een vraag in maart door iemand anders, in april tijdens een opstelling kwam het weer naar boven.
Susan schrijft in haar boek dat schuldgevoel belastend kan worden als je de lat voor jezelf zo hoog legt, dat je er zelf onmogelijk nog aan kunt voldoen.
Ik heb deze emotie niet eerder durven aankijken. Waarom niet? Omdat ik die lat heel hoog had liggen. Misschien soms nog steeds wel.
Ik wil je graag meenemen in twee zaken waar ik de emotie schuld voel en hoe ik mij hier doorheen beweeg. Want het werd tijd dat ik stopte met dit te negeren. Het werd tijd dat ik mijn verantwoordelijkheid ging nemen. So I did …
—–
Ik wil iedereen kunnen helpen. Jammer dan. Je hebt maar 2 handen en je bent niet ieders match. Dat weet mijn hoofd dondersgoed. Mijn gevoel en hart vonden iets anders.
Uit een opstelling in april kwam heel duidelijk naar voren waarom ik iedereen wil helpen. Ik geloof in reïncarnatie. Daarmee geloof ik dus ook dat ik meer levens heb geleefd en mijn ziel heeft al het voorgaande meegenomen naar nu. Tijdens een herhalende droom en de opstelling werd duidelijk dat ik in een eerder leven iets heb gedaan waar ik niet achter stond. Datgeen wat ik moest doen, werd meermaals mijn opdracht. Er is een moment geweest dat ik twijfelde en deze twijfel heeft mij mijn leven toen gekost.
Susan schrijft in haar boek dat wanneer je iets doet wat indruist tegen je eigen normen en waarden, je ervoor kunt kiezen om de fout te herstellen of je kunt het in de toekomst anders aanpakken. Wat ik al schreef, op dat moment mijn fout herstellen ging niet. Daarmee heb ik energetisch de belofte gedaan het anders te doen, anderen te helpen. Bij voorkeur iedereen want dat heb ik toen niet kunnen doen.
Ik heb dit deel van mezelf niet eerder kunnen aankijken. Door het nu wel aan te kijken en mijn verantwoording te nemen, is ook mijn schuldgevoel rondom ‘ik wil iedereen kunnen helpen maar het lukt mij niet’ geminderd. De lat is lager komen te liggen, ik ervaar minder spanning en geniet weer van de momenten dat ik iemand wel heb kunnen helpen.
—
Ik wil de perfecte moeder zijn voor mijn kinderen. Shit Sherlock, ging dat even fout toen de oudste in haar eerste levensjaar zat en ik alles behalve beschikbaar was omdat ik zelf diep in een put terecht was gekomen.
Voor mij is familie enorm belangrijk. Dat ik niet de perfecte moeder ben, daar kan ik wel mee dealen. Mooi hoe Robert Bridgeman in zijn boek ‘Trauma, je bent gek als je het niet hebt’ schrijft over dat wij als ouders goede amateurs zijn als het gaat om opvoeden. We doen wat we kunnen, wat we weten, wat we mee hebben gekregen. Dus die perfectie, daar ligt mijn schuldgevoel niet.
Deze ligt op het onvoldoende beschikbaar zijn geweest gedurende het eerste levensjaar van mijn oudste dochter. De impact? Ik ben gaan (over)compenseren, in de zin van; ik MOET er altijd zijn voor mijn kind, mijn kind gaat voor op ALLES.
Het brak me op. Ik vergat mezelf. Ik cijferde mezelf weg. Ik viel in patronen die ik herkende uit mijn eigen moeder-kindrelatie. Ik zag andere ouders dingen voor zichzelf doen en ik werd daar bitter van, jaloers op. Tijd om hier dus ook mijn verantwoordelijkheid in te nemen want zo wilde ik mezelf niet nog langer voelen. Als ik hierin ging blijven hangen, was ik wederom niet/onvoldoende beschikbaar.
Oke, ik voel mij hier schuldig aan (gevoel van tekort komen in het eerste jaar) maar wat Robert schrijft in zijn boek over trauma en wat Susan ook noemt, we zijn mens. We doen wat we kunnen. We leren en we groeien.
Naast het lezen van boeken heb ik ook dit gevoel aangekeken tijdens opstellingen en coachsessies met de paarden. Wie wil ik als moeder zijn, wie wil ik als mens zijn en hoe ziet mijn leven er dan uit.
Paar jaar geleden heeft mijn vriendin mij bijna in de auto moeten sleuren voor 1 nachtje weg van huis in Nederland, zonder mijn toen enige dochter, ook al was dit een grote wens van mij omdat we samen 30 werden.
Nu ben ik 4 dagen en 3 nachten weg geweest van huis, zonder mijn inmiddels twee dochters, naar Portugal met diezelfde vriendin, die enkel mijn hand heeft moeten vasthouden omdat ik vliegangst heb haha.
—–
Naast dat ik de boeken aanbeveel, die mij heel wat herkenning en verheldering hebben gebracht, wil ik jullie met deze blog de volgende boodschap geven:
Neem verantwoordelijkheid over je eigen leven. Over je eigen gevoel, ook al zijn ze nog zo donker. Als jij jezelf (al dan niet onder coaching/begeleiding) durft aan te kijken, met compassie, ben je niet enkel in beweging. Je zult groeien naar de volgende fase (niet leeftijdsgebonden!).
Liefs!
